پارکینسون چیست و برای درمان آن چه راه های پیشنهاد می شود؟

این روزها اغلب افراد مسن به دلیل رعایت نکردن یک سری اصول در سنین جوانی خود، با بیماری های مختلفی دست و پنجه نرم می کنند. پارکینسون یکی از بیماری های شایعی می باشد که تقریبا 99 درصد افراد مسن به آن مبتلا می شوند. اگر به این بیماری دچار شده اید و در ارتباط با این بیماری اطلاعاتی در دست ندارید پیشنهاد می کنیم تا انتهای این مقاله همراه ما باشید؛ چرا که قصد داریم در خصوص این موضوع صحبت کنیم.

پارکینسون چیست؟

پارکینسون را می توان جزئی از بیماری های پیش رونده دانست که می تواند بر روی سیستم و سلول های عصبی بدن، تاثیر منفی و مخرب بگذارد. یکی از وظایف اصلی که سلول های عصبی بدن دارند، این است که باعث می شوند تا اندام های ما به حرکت در بیایند. سلول های عصبی بدن یا نورون ها باید پیام های عصبی را به سمت بدن یا مغز ارسال کرده و دریافت کنند. زمانی که نورون ها و یا سلول های عصبی آسیب ببینند و بمیرند بدن دیگر نمی تواند عملکرد همیشگی خود را داشته باشد. در این جاست که زنگ های خطر به صدا در می آیند. متاسفانه تاکنون علم پزشکی نتوانسته دلیل قانع کننده ای را برای از بین رفتن نورون ها پیدا کند. همین موضوع نیز باعث شده تا هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود نداشته باشد.

نشانه های حرکتی و رفتاری پارکینسون

نشانه های پارکینسون به یک باره خود را نشان نمی دهند و مبتلایان به مرور زمان و البته به کندی می توانند متوجه این موضوع شوند که به این بیماری دچار شده اند. به بیان بهتر زمانی که این بیماری پیشرفت کرده باشد، شخص توانایی حرکت خود را از دست می دهد و دیگر درمان تقریبا غیر ممکن خواهد بود.

از آشکارترین علائم بیماری پارکینسون می توان به خشک شدن بدن، آرام حرکت کردن و لرزش دست اشاره کرد. زمانی که این علائم در یک فرد ظهور پیدا کرد، باید در سریع ترین زمان ممکن و بدون تعلل به پزشک مراجعه کند تا بتواند از پیشرفت بیماری جلوگیری کند. یک سری علائم رفتاری نیز در فرد مبتلا به این بیماری غیر قابل درمان، ظاهر می شود که می توان از آن ها نیز متوجه بروز بیماری شد. فرد مبتلا به این بیماری تقریبا افسرده خواهد شد و هیچ علاقه و اشتیاقی از خود نشان نمی دهد؛ علاوه بر این مورد در برخی مواقع نیز شخص کم خواب شده و دچار حواس پرتی نیز می شود. در صورتی که پارکینسون در مرحله پیشرفته ای قرار داشته باشد، 99 درصد مبتلایان دچار زوال عقل می شوند.

با توجه به این تفاسیر می توان متوجه این موضوع شد که این بیماری هیچ شوخی با مبتلایان خود ندارد و باید مبتلایان برای جلوگیری از پیشرفت بیماری، روند درمانی خود را به صورت جدی دنبال کنند.

از کجا بدانیم که جزئی از کاندیدهای این بیماری هستیم یا خیر؟

طبیعتا افرادی که اطرافیان آن ها با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند، یک ترس ناشناخته ای نسبت به این بیماری دارند. علت این ترس و واهمه آن‌ها را می توان این موضوع دانست که علائم این بیماری کمی ناشناخته است و تشخیص آن برای بسیاری از افراد، سخت می باشد. با این وجود اما برخی افراد شانس بالایی را برای مبتلا شدن به این بیماری دارند.

• سن
  افرادی که کم تر از 50 سال سن دارند خیلی بعید است که به این بیماری مبتلا شوند. در نقطه مقابل میان سالان و سالمندان بالای 60 سال باید منتظر بروز این بیماری در خود باشند.
• وراثت
  به جرات این موضوع را بیان می کنیم که اگر از اطرافیان درجه یک شما به این بیماری در سنین بالا دچار شده است، شما نیز جزئی از کاندیدهای ردیف یک برای دچار شدن به پارکینسون هستید.
• جنسیت
  شاید برایتان دانستن این موضوع جالب باشد بدانید که شانس مبتلا شدن به این بیماری در مردان تقریبا 2 برابر زنان می باشد. اگر در دسته افرادی محسوب می شوید که روزانه به واسطه شغل خود با انواع آفت کش ها، علف کش ها و… در ارتباط هستید، شانس مبتلا شدن شما به بیماری پارکینسون بیش تر از سایر افراد می باشد. البته هیچ تضمین 100 درصدی در خصوص این موضوع وجود ندارد و تنها جزئی از احتمالات است.

آیا بیماری پارکینسون قابل پیش‌بینی است و برای مقابله با آن چه باید کرد؟

متاسفانه هیچ راهکار علمی برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد و نمی‌توان قبل از بروز علائم بیماری آن را پیش‌بینی کرد اما داشتن زندگی فعال و امید به زندگی در کنار رعایت نکات خودمراقبتی می‌تواند در کاهش روند بیماری تاثیر گذار باشد. تحقیقات نشان داده انجام حرکت‌های ورزشی هوازی منظم می‌تواند به مقابله با این بیماری کمک کند.

انجام منظم حرکات ورزشی، حفظ انعطاف پذیری، سبک زندگی سالم و یک رژیم غذایی مناسب هم در درمان و کاهش روند بیماری اثرگذار است. مصرف چای سبز و نوشیدنی‌های حاوی کافئین به مقابله به این بیماری کمک می‌کند با این وجود تحقیقات علمی گسترده‌ای برای بررسی میزان اثرگذاری آن صورت نگرفته است.

افرادی که در خانواده فرد مبتلا به پارکینسون دارند باید برای مراقبت از خودشان هم وقت بگذارند تا بهتر بتوانند از بیمار مراقبت کرده و روند زندگی خانواده مختل نشود.

بهتر است افراد بیمار قبل از تغییر در برنامه ورزشی و رژیم غذایی خود با پزشک مشورت کنند تا بهترین راهکار را به آن‌ها پیشنهاد دهد. فرد بیمار نباید زندگی را تعطیل کرده و گوشه‌نشین شود بلکه باید با شناخت محدودیت‌های خود در حدامکان فعالیت کند و به زندگی ادامه دهد.

برای پیشگیری از آسیب‌های احتمالی بهتر است محیط اطراف فرد ایمن سازی شود، فرش‌هایی که ممکن است مانع حرکت فرد شود جمع شده و از محیط‌های پر از پله دور شود.

در محیط‌های خیس و در معرض رطوبت مثل دستشویی پوشش مناسب قرارگیرد تا احتمال لیز خوردن فرد کاهش یابد، لباس‌های پر دکمه و زیپ که پوشیدن آن‌ها سخت است با لباس‌های راحت‌تر جایگزین شوند.

فرد می‌تواند جایگزین‌های مناسبی برای کارهایی که برای او دشوار شده پیدا کند، به جای نوشتن با دست از موبایل و تب‌لت استفاده کند. موقع حرف زدن بیشتر نفس بکشد و لقمه‌های کوچک‌تری برای خود بردارد تا کیفیت غذا خوردن او بهبود پیدا کند.  استفاده از عصا و واکر به فرد کمک می‌کند تعادل خود را حفظ کرده و کمتر در معرض آسیب قرار بگیرد.

حضور خانواده و حمایت اطرافیان کمک بسیاری به مقابله با بیماری می‌کند، فرد باید به شکل پیوسته تحت نظر پزشک باشد. استفاده از راهکارهای درمانی غیردارویی هم کمک می‌کنن علائم بیماری کاهش پیدا کنند.

منبع مقاله:
https://drpournamdari.ir/460/